Σύγχρονο Ψηφιδωτό της Τατιάνας Μουκάκου
Διάσταση: 38Χ33
Ψηφιδωτό είναι η τεχνική επένδυσης επιφανειών με μικρές ψηφίδες από φυσικά πετρώματα ή υαλόμαζα. Από τον 8ο π.Χ αιώνα και τη Μικρά Ασία, η τεχνική του ψηφιδωτού μεταλαμπαδεύτηκε στη Ρώμη τον 1ο π.Χ αιώνα και από ‘κει σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Ρωμαίοι ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν ψηφιδωτά σε επιτοίχιες εφαρμογές, σε αψίδες και στην πεζοδρόμηση. Οι Έλληνες, κατά τον 5ο και 4ο π.Χ αιώνα, προώθησαν το ψηφιδωτό ως μορφή τέχνης με γεωμετρικά σχέδια και ανθρωπομορφικά ή θηριομορφικά μοτίβα. Το ψηφιδωτό του κλασικού κόσμου κοσμούσε τα σπίτια-συνήθως την τραπεζαρία και τον προθάλαμό της. Αυτό υπονοεί μια στενή σχέση μεταξύ του ψηφιδωτού και του συμποσίου και απεικονίζεται στα Διονυσιακά θέματα. Σήμερα, πολλά βοτσαλωτά ψηφιδωτά διατηρούνται στις αρχαιολογικές θέσεις της Ολύνθου και της Πέλλας αλλά και σε πολλά νησιά, σε πλατείες και εσωτερικές αυλές. Στη σύγχρονη εκδοχή του, τον 20ό αιώνα, το ψηφιδωτό αγκάλιασε την Αrt Nouveau. Στη Βαρκελώνη, ο Αντόνι Γκαουντί και ο Γιοσέπ Μαρία Γιουγιόλ, φιλοτέχνησαν κεραμικά ψηφιδωτά στο πάρκο Γκουέλ. Ψηφιδωτά βρέθηκαν και φυλάσσονται και στη Λατινική Αμερική όπου έγινε χρήση πετρωμάτων όπως ο γρανάτης και το τυρκουάζ.
Τατιάνα Μουκάκου
‘Εμαθε ψηφοθέτηση κοντά στην εικαστικό Ράνια Καπελιάρη και με σύγχρονα ψηφιδωτά έργα έχει συμμετάσχει σε τρεις ομαδικές έκθεσεις (Καρύδειο Κέντρο Εικαστικών Τεχνών, 2015, Μarina Keas Gallery 2018, Αίθουσα Τέχνης Τσιχριτζή, 2019) ενώ σαν εικαστικός, στις εκθέσεις «10 Ασκήσεις πάνω στην έννοια του κοινού» (2017) και «Αθήνα-Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου 2018». Για τις ψηφίδες της χρησιμοποιεί μάρμαρο, πλακάκι και καθρέφτη.
